Meedenken en meedoen

De een noemt het wisselgeld, de ander co-creatie en sinds een tijdje scharen heel wat gemeente-medewerkers alle uitnodigingen om mee te denken en samen te werken maar wat graag onder de noemer van participatie. Let wel, dat doen projectleiders en –managers in dienst van de gemeente nogal graag. Want, de gewone Amsterdammer snapt alle enthousiaste poeha over participatie niet zo.

De gewone Amsterdammer vindt het namelijk heel vanzelfsprekend dat hij/zij van te voren niet alleen geïnformeerd wordt over veranderingen in de buurt, maar vooral betrokken wordt om mee te denken over nieuwe gebiedsoplossingen, nieuwe initiatieven, nieuwe gespreksrondes met de woningcorporatie en nieuwe kansen om naar elkaar te luisteren. Aandacht vragen is niet per se de aandacht opeisen. Het moet van twee kanten komen.

Een eerlijke uitleg
Komt het niet van twee kanten, en je krijgt als eerzame burger opeens een uitnodiging om ‘eens’ mee te denken over de toekomstige leefomgeving van jouw buurtje, dan roep je als gemeente heel wat vragen en argwaan op. Wat je merkt is dat er heel wat ‘oud zeer’ naar boven komt drijven over de communicatieve houding van  de gemeente en over de weinig pro-actieve houding en servicegerichte aanpak van woningbouwcorporaties.
Het momentum is daarnaast reuze-belangrijk. Waarom moet er nu opeens wat gebeuren en waarom krijg ik als Amsterdammer nu wel de mogelijkheid aangeboden om mee te denken en een maand geleden bij de toekomstplannen voor alle ingrijpende veranderingen op en rondom het Osdorpplein niet? Een eerlijke uitleg is niet meer dan fatsoenlijk en gewenst. Organiseer ook eens een buurt- of bewonersavond om gewoon wat bij te praten en om te horen wat er leeft en speelt.

Bottom up of top down?
Dat de crisis voorbij is, corporaties weer geld hebben en de gemeente het liefst in 2025 70.000 woningen erbij wil hebben in het kader van de verdichte stad, da’s heel leuk en aardig. Maar niet voor de kleine ondernemer die de huur- en grondprijzen als een malle ziet stijgen binnen de ringweg. Niet voor de familie uit Nieuw-West die eindelijk, nu er een gezonde reuring in het stadsdeel loskomt, eerdaags moet verhuizen omdat hun woning voor de komende twee jaar gerenoveerd wordt en een veel hogere huurprijs gaat krijgen. Wie maalt er dan nog over de keuze voor een plataan of een berk in de binnentuin, over een hekje van een meter of van een halve meter hoog of twee extra parkeerplaatsen voor de deur?

Wat mij opvalt aan Nieuw West-bewoners is dat ze zelfredzaam zijn, wars van nogal wat wetgeving en handhaving, maar daardoor enorm veerkrachtig zijn en vooral beretrots op wat hen bindt: een deel van Amsterdam waar cultuurtegenstellingen op straat eenvoudigweg niet bestaan. De Vernieuwingskrant Slotermeer heeft de grootste redactie van Nederland.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *